:আছিফ:

জেপত এটা সৰু কবিতা
আছিল
আধালেখা
প্ৰেমৰ

বিশ্বাস কৰক
মই পঢ়ি চোৱা নাছিলো

মাথোঁ দেখিছিলো
দুটা আখৰ
তেজৰ চেঁকুৰ লগা

সূৰ্যাস্ত
আৰু
সূৰ্যোদয়ৰ

ঠিক
যিদৰে আপুনি প্ৰেয়সীৰ চকুহালত দেখিছিল
শেষবাৰৰ বাবে !!

পুনঃ

দীঘল বাট এটাৰ মূৰত
মানুহবোৰ ৰৈ আছিল

বিষাদৰ তান এটাৰ দৰেই
তেওঁলোকে কৈছিল:-
বেদৰ্দী দুনিয়াত
আছিফহঁতৰ দৰে ক’ত ল’ৰা স্বহীদ হৈ গৈছে !!
খবৰ জানো কোনোবাই ৰাখিছে ।।

( টোকা:- বিশিষ্ট কবি, গল্পকাৰ অতনু ভট্টাচাৰ্যৰ " বৰষুণ আৰু সূৰ্যোদয়ৰ ঠিকনা" শীৰ্ষক গল্পটো পঢ়ি হোৱা অনুভৱখিনি কবিতাটোৰ মাজেৰে প্ৰকাশ কৰিলো, আৰু"আছিফ" হৈছে গল্পটোৰ মূল চৰিত্ৰ)