গ্ৰন্থ....পাঠকৰ দৃষ্টিৰে

     

ময়ূৰ বৰা সাম্প্ৰতিক সময়ৰ সকলোৰে অতি পৰিচিত নাম|  বৰ্তমানলৈকে অসমীয়া গদ্য সাহিত্যলৈ তেওঁ  আগবঢ়োৱা অৰিহণা উল্লেখযোগ্য হিচাপে পৰিগণিত হৈছে, হয়তো সেইবাবেই তেওঁৰ কিছু স্পৰ্শকাতৰ বিষয়ক লৈ ৰচনা কৰা গ্ৰন্থই পঢ়ুৱৈ সমাজত কিছু বিৰ্তকৰ সূত্ৰপাতো কৰিছে| বৰ্তমানলৈকে  তেখেতে ৰচনা কৰা প্ৰবন্ধসমূহ একত্ৰিত কৰি  ২০১১ চনত আঁক-বাঁক প্ৰকাশনৰ দ্বাৰা পৰিৱেশিত সংকলন “ অনুভৱৰ প্ৰতিধ্বনি” ২০১২ চনত ক্ৰমে সমালোচনামূলক গ্ৰন্থ “পথভ্ৰষ্ট হৈছে নেকি শংকৰ সংঘ” এই গ্ৰন্থখনিৰ বাবে তেওঁ বহুলভাৱে চৰ্চিত হোৱাৰ লগতে বিৰ্তকৰ মাজতো সোমাই পৰিব লগা হৈছিল| ২০১২ চনত এপাকোছৰ দ্বাৰা পৰিৱেশিত All Those Yearings শীৰ্ষক অনুবাদ গ্ৰন্থখনিত দিলীপ বৰা দেৱৰ গল্পসমূহ ইংৰাজীলৈ অনুবাদ কৰিছিল| ঠিক সেইদৰে ২০১২ চনত ক্ৰমে প্ৰবন্ধ সংকলন প্ৰত্যাশাৰ প্ৰতিলিপি, আৰু ইতিহাসমূলক গ্ৰন্থ ব্ৰাক্ষণ্যবাদৰ ক’লীয়া ডাৱৰ আৰু অসম, এই গ্ৰন্থখনিৰ বাবেও কিছু পৰিমাণে বাতৰি কাকত আৰু বৈদুতিন মাধ্যামৰ লগতে পাঠকসমাজত বিৰ্তকৰ সৃষ্টি হৈছিল| এককথাত তেখেত  এগৰাকী  যুক্তিবাদী, আৰু স্পষ্টবাদী লেখক|

  শেহতীয়াকৈ বিভিন্ন বাতৰি কাকত, আলোচনী আদিত প্ৰকাশিত প্ৰবন্ধসমূহ একগোট কৰি  ২০১৩ চনৰ অক্টোবৰ মাহত আঁক-বাক প্ৰকাশনে প্ৰকাশ কৰি উলিয়াইছে আৱেগৰ কুঁৱলী ফালি শীৰ্ষক এখনি প্ৰবন্ধ সংকলন|  এই সংকলখনিত তেখেতে সাময়িক ভাৱে সমাজৰ বিভিন্ন দিশৰ লগতে, তেওঁৰ নিজা অভিজ্ঞতা আদিৰ বিষয়বস্তুক আধাৰ হিচাপে লৈ প্ৰবন্ধসমূহ ৰচনা কৰিছে, তাৰে ভিতৰত ধৰ্ম, ঈশ্বৰবিশ্বাস আৰু ছহিদ ভগৎ সিং, নাৰী-পুৰুষৰ সম্পৰ্ক আৰু যৌনতা, চৌদিশে সাংস্কৃতিক সন্ত্ৰাসবাদৰ ছাঁবোৰ দেখি, সাম্যবাদ আৰু আমাৰ মনৰ স্বাৰ্থবোৰ, বাতৰি কাকতৰ ভৱিষ্যৎ, পৰিৱৰ্তনৰ ঢৌত সততা আৰু দক্ষতা আদিৰ দৰে প্ৰবন্ধসমূহত তেওঁৰ যুক্তিবাদী আৰু স্পষ্টবাদী মনটোৰ কথা পাঠকসকলে নিশ্চয়কৈ হৃদয়ংগম কৰিব পাৰিব|

তাৰ পৰিৱৰ্তে  এশ দহ টকীয়া ব্ৰেডৰ সোৱাদ, এখন ব্যতিক্ৰমী ছেমিনাৰ আৰু ডঃ সন্দীপ পাণ্ডে আদি শীৰ্ষক প্ৰবন্ধত তেখেতে চাকৰি জীৱনত লাভ কৰা অভিজ্ঞতাৰ জৰিয়তে  সমাজৰ গুৰুত্বপূৰ্ণ দিশ কিছুমানৰ বিষয়ে সুন্দৰভাৱে অৱগত কৰিছে|

শেষত, মই এষাৰ কথাৰেই লেখাটোৰ সামৰণি মাৰিব খুজিছো -  ময়ূৰ বৰাৰ দৰে এজন গভীৰ অধ্যায়নপুষ্ট, ভাৱদৰ্শী, যুক্তিবাদী লেখকৰ লেখনিসমূহৰ জৰিয়তে পাঠকসকল নিশ্চিতভাৱে উপকৃত হ’ব  পাৰিব|

      

ইন্দ্ৰনীল গায়ন

গ্ৰন্থ....পাঠকৰ দৃষ্টিৰে

     (১)
_______________________

কবিতা হৈছে কবিয়ে মনৰ অনুভৱক স্বতঃফূতভাৱে ব্যক্ত কৰা, অৰ্থাৎ কবিয়ে কবিতাক নিৰ্মাণ নকৰে, শব্দৰ জৰিয়তে প্ৰকাশ কৰে। কবিসকলে কবিতাৰ মাজেৰে অনুসন্ধান কৰে জীৱন, যৌৱন, প্ৰেম, আনন্দ, বিষাদ, নিঃসংগতা, সমাজ বিষয়ক একোখন ছবি, আৰু সেই ছবিবোৰৰ মাজেৰেই প্ৰকাশ কৰে মনৰ অনুভৱবোৰ।

আজি আপোনালোকলৈ বুলি আগবঢ়াবলৈ লৈছো আশীৰ দশকতে আত্মপ্ৰকাশ কৰা আৰু সেইসময়তে প্ৰতিস্থা লাভ কৰা কবি হিৰণ্য কুমাৰ গায়নৰ “সহজাত বিৰোধৰ মাজত” শীৰ্ষক কাব্য সংকলনখনি।

এই কাব্য সংকলনখনত মুঠ ৬৪টা কবিতা সন্নিৱিষ্ট কৰা হৈছে। কবিয়ে জনাইছে সংকলনখনিত সন্নিৱিষ্ট হোৱা কবিতাসমূহৰ ৰচনাকাল;”৮৮ ৰ ’ পৰা ৯২ চনৰ সাম্প্ৰতিক সংঘাত আৰু বোধৰ পটভূমিত সৃষ্টি হোৱা বিৰোধৰ ফলশ্ৰুতিয়েই। 
লগতে সংকলখনিৰ আগকথাত প্ৰতিথশা কবি সাহিত্যিক নৱকান্ত বৰুৱাদেৱে কবিৰ বিষয়ে লিখিছে যে:- শ্ৰীমান হিৰণ্য কুমাৰ গায়নৰ কবিতা আগৰ পৰায়ে বিভিন্ন আলোচনী, বাতৰি কাকত আদিত পঢ়ি আহিছিলো যদিও সংকলনটো হাতত লৈ মোৰ মনলৈ অহা ভাবটো হ’ল “ প্ৰত্যেকেই সুকীয়া সুকীয়া অথচ প্ৰত্যেকৰে লগতে প্ৰত্যেকেই জড়িত। আৰু এই সংকলনখনিৰ প্ৰথম পক্তিটোৰেই কবিয়ে নিজক সাব্যস্ত কৰিছে-“তেওঁ যে কবি”-

এতিয়া আহো কবিতাৰ মাজলৈ, ব্যক্তিগতভাৱে সংকলনখনিৰ প্ৰতিটো কবিতায়ে মোক বাৰুকৈয়ে মুগ্ধ কৰে। কিন্তু কবিতাসমূহ যথেষ্ট দীঘল হোৱাৰ হেতুকে মোৰ অতিকৈ প্ৰিয় তিনিটা কবিতাৰ পক্তিৰ বিষয়ে আলোচনা কৰিবলৈ লৈছো :-

   (১)

: সাম্প্ৰতিক:

নিজক সাবস্ত্য কৰিবলৈ যোৱাৰ আগতে

মই মোক টানি আনোঁ নৈপথ্যৰ পৰা

স্পৰ্শ কৰিছোঁ যাক সেয়া অসময়

যাক নুচুলেও নহয় সেয়া মোৰ নহয়

ঠিক এনে এক প্ৰাত্যহিক মানসিকতাৰে

পৰিচৰ্যা কৰিছো মোৰ অবাধ্য শিশুটোক

সি হাঁহিলেই মোৰ অৰ্থহীন হাঁহি

দুখ অথবা যাতনাত উচুপিলেই অসহায়বোধ

কবিয়ে এই কবিতাটোৰ জৰিয়তে সেই সময়ৰ জটিল সময়ৰ কথা বুজাইছে, অৰ্থাৎ মনৰ মাজত চলি থকা বিদ্ৰোহক সুন্দৰ ব্যঞ্জন, আৰু আংগিকৰ জৰিয়তে প্ৰকাশ কৰিছে। এককথাত এটি সাৱলীল আৰু সুখপাঠ্য কবিতা।

(২)

:উপত্যকাটোলৈ আহিব ধৰা:

প্ৰতিটো দিনৰ হাততে একোপাত মাৰণাস্ত্ৰ

ইখোজৰ পিছত সিখোজ

মানুহৰ চকুত গভীৰ নিৰন্ধ্ৰ ছাঁ

পৰস্পৰৰ চকুত প্ৰাচীন মুখবোৰ ছঁয়াময়া

বুকুৰ পৰা বুকুলৈ প্ৰত্যয়ৰ সাঁকো দোদুল্যমান

আজিকালি শুবলৈকে ভয় লাগে

অবাঞ্ছিত মৃত পৃথিৱী সপোনৰ চকুত নিথৰ

মানুহৰ মঙেহেৰে শগুণৰ ঠোঁটত এখন আকাশ”

কবিয়ে সংকলখনিৰ প্ৰথমতেই উল্লেখ কৰিছিল যে প্ৰায়বোৰ কবিতাৰ ৰচনাকাল;”৮৮ ৰ ’ পৰা ৯২ চনৰ সাম্প্ৰতিক সংঘাত আৰু বোধৰ পটভূমিত সৃষ্টি হোৱা বিৰোধৰ ফলশ্ৰুতিয়েই। সেইবাবেই এই কবিতাটোত সেই সময়ৰ কবিৰ মনৰ দোদুল্যমান অৱস্থা সুন্দৰ ৰূপত ফুটি উঠা দেখা গৈছে।

(৩)

:দুখ:

আন্ধাৰৰ ডেউকা কোবাই

চৰাইটো উৰি আহে

ৰাতিৰ পথেৰে

মোৰ লগতে

সমস্ত পৃথিৱীৰ বুকু

অনুভূতিৰে শীতল হয়

কোনোবাই যেন

সংগোপনে সী দিয়ে

নৈ এখনিৰ ওঁঠ

গছবোৰৰ সৈতে নৈখনে 

আৰু পাহাৰ উপত্যকাই

আজুৰি পিন্ধে

নিৰ্মম ক’লা সাজ

আন্ধাৰতে

মই উলংগ হৈ পৰোঁ

নিজৰ কাষৰত !!

এই কবিতাটোত নিজা উপলব্ধিৰে গভীৰভাৱে মনৰ বেদনাখিনি ব্যক্ত কৰিছে। যেন হাঁহিব নোৱাৰা দুখত কবিয়ে উচুপিছে।

শেষত, এজন পাঠক হিচাপে ক’বলৈ বিচাৰো যে হিৰণ্য কুমাৰ গায়নৰ প্ৰত্যেকটো কবিতায়ে হৈছে গভীৰ ভাবাৰ্থৰ, সংবেদনশীল, হয়তো সেয়ে তেখেতৰ কবিতায়ে পাঠকসকলৰ মনত এক গভীৰভাৱে সাঁচ বহুৱাই থৈ যায় ।

আচলতে কবিয়ে কবিতাৰ জৰিয়তে নিজক সাবস্ত্য কৰে।

সেয়ে হয়তো কবিয়ে কয়:- মানুহে নিজৰ বাবে এখন কাৰাগাৰ সাজে, নিজৰ মাজত, মুক্ততাক মানুহে যিদৰে ভালপায়, বন্দীত্বকো সংগোপনে।

- ইন্দ্ৰনীল গায়ন