আনন্দিৰাম দাস আৰু বনগীতৰ প্রভাৱ

গুৱাহাটীৰ খাৰঘূলি অঞ্চলৰ এজন যুৱক আছিল আনন্দিৰাম দাস, তেৱেই পিচলৈ বনগীত শ্ৰষ্টা বুলি স্বীকৃত হৈ অসমীয়া গীতি সাহিত্যত এক চিৰস্থায়ী আসন লাভ কৰিছিল। তেওঁক বনকোঁৱৰ উপাধিৰে ভূষিত হৈছিল। সেয়েহে, বনগীত বুলিলেই সকলোৱে আনন্দিৰাম দাসক সোঁৱৰে ।বিষ্ণু প্ৰসাদ ৰাভাদেৱৰ আনন্দিৰাম দাসৰ বনগীত সমূহ অতিকৈ প্ৰিয় আছিল। ৰাভাদেৱে উপলব্ধি কৰিছিল যে আনন্দিৰাম দাসে তেওঁৰ উপদেশ "বনগীত সুৰীয়া, বনগীত সুৰীয়া অ’ গোৱা অসমীয়া প্ৰাণ মন ভৰি " আখৰে আখৰে পালন কৰিছিল। সেয়েহে বিষ্ণু প্ৰসাদ ৰাভাদেৱে নিজৰ বিশেষ আগ্ৰহ থকা সত্বেও তেওঁ দুই এটা বনগীত ৰচাৰ পাছত বনগীত ৰচিবলৈ এৰি আনন্দিৰাম দাস দেৱৰ ৰচিত বনগীত সমূহকেই স্বীকৃতি দিয়াৰ লগতে উৎসাহো দিছিল। বিষ্ণু প্ৰসাদ ৰাভাদেৱে নিজৰ উদ্যমৰে আনন্দিৰাম দাস দেৱৰ দুটা বনগীত বাণীৱদ্ব কৰায়। সেই বনগীত কেইটা হৈছে : - কমল নাৰায়ন চৌধুৰীৰ কন্ঠত প্ৰাণ পাই উঠা অতি সুন্দৰকৈ " তুমি কোন বসন্তৰ প্ৰথম পুৱা " আৰু সেই সময়ৰ শিশু শিল্পী সুদক্ষিণা শৰ্মাৰ কন্ঠত " দূৰণিৰ সৌ ৰিণি ৰিণি "

সেই সময়ত এজন শিল্পীৰ আন এজন একে বয়সীয়া শিল্পীৰ প্ৰতি এনে এক সদ্ভাব সচাঁকৈয়ে আদশৰ্নীয় বুলি ক’ব লাগিব আৰু এই মৰম আৰু চেনেহৰ জৰিয়তেই বিষ্ণু প্ৰসাদ ৰাভাদেৱৰ মাৰ্ক্স আদৰ্শ কেনেদৰে নিজৰ জীৱনত প্ৰয়োগ কৰিছিল তাৰ প্ৰমান দাঙি ধৰা দেখা গৈছিল।